Rosyjski imperializm, który od wieków zagraża nie tylko Europie, ale również chrześcijaństwu, jest zjawiskiem głęboko zakorzenionym w całej historii Rosji. Prof. Andrzej Nowak, wybitny historyk i ekspert od spraw rosyjskich, w wywiadzie dla serwisu Fronda.pl rzuca nowe światło na ten problem, ukazując, jak Moskwa przez stulecia realizowała swoje ekspansjonistyczne cele, nieustannie dążąc do podporządkowania sobie sąsiadów. Część tych działań opiera się na współpracy z zagranicznymi sojusznikami, co umożliwia Rosji skuteczną realizację swoich planów.
Sojusze jako podstawa ekspansji
Zgodnie z analizą prof. Nowaka, rosyjski imperializm od XVIII wieku opiera się na nawiązywaniu relacji z europejskimi mocarstwami, takimi jak Austro-Węgry, Prusy czy Niemcy. Dzięki temu Moskwa mogła poszerzać swoją strefę wpływów, często kosztem słabszych sąsiadów. Polska, ze względu na swoje strategiczne położenie między Moskwą a Berlinem, zawsze była kluczowym celem rosyjskich ambicji. Prof. Nowak podkreśla, że Polska, będąc w centrum tych imperialnych dążeń, nieustannie staje w obliczu zagrożenia utraty suwerenności.
Wskazuje on, że Rosja nigdy nie mogła skutecznie realizować swoich planów bez wsparcia ze strony zachodnich mocarstw. Tolerowanie lub akceptowanie rosyjskiej strefy wpływów przez Austro-Węgry, Prusy, Niemcy, a później także przez anglosaskie mocarstwa, ułatwiało Moskwie podporządkowanie sobie sąsiednich krajów. Dzisiaj, podobnie jak w przeszłości, Rosja poszukuje partnerów, którzy mogliby jej pomóc w realizowaniu jej ekspansjonistycznych celów.
„Ruskij mir” – narodziny rosyjskich ambicji
Koncepcja „ruskiego miru”, czyli rosyjskiego świata, to tylko początek rosyjskich rojeń. Zgodnie z analizą prof. Nowaka, sprawa dotyczy trzech kręgów ambicji terytorialnych Rosji. Najwęższy krąg obejmuje Rosję, Ukrainę, Białoruś oraz część Kazachstanu, które Moskwa uważa za obszary historycznie należące do siebie. Kolejny krąg obejmuje obszar byłego Związku Sowieckiego, gdzie Kreml dąży do odzyskania kontroli nad całym terytorium, postrzegając te kraje jako swoją naturalną strefę wpływów.
Najszerszy krąg rosyjskich ambicji imperialnych obejmuje całą Europę Środkowo-Wschodnią, w tym Polskę, Berlin i Paryż. Rosja nieustannie dąży do podporządkowania sobie tych krajów lub przynajmniej do pozbawienia ich podmiotowości. To nie tylko historyczne wspomnienia, ale wciąż żywe ambicje Kremla, które stanowią poważne zagrożenie dla suwerenności i bezpieczeństwa państw Europy Środkowo-Wschodniej oraz dla chrześcijaństwa.
Ostrzeżenia przed rosyjską ekspansją
Prof. Nowak ostrzega, że brak zdecydowanej reakcji na rosyjskie aspiracje imperialne może doprowadzić do dalszej eskalacji agresywnych działań Moskwy. Uleganie tym dążeniom może zagrozić stabilności nie tylko Polski, lecz także całego porządku europejskiego. Dlatego tak ważne jest, aby Zachód wykazał się determinacją i wytrwałością w obronie granic międzynarodowo uznanych, odrzucając rosyjską propagandę.
W tym kontekście, niezwykle istotne jest również poznanie prawdy historycznej, którą Rosja stara się ukrywać. Odzyskanie zrabowanych przez Sowietów polskich archiwów mogłoby rzucić nowe światło na mechanizmy rosyjskiego imperializmu i pomóc w jego skutecznym zwalczaniu. Prof. Nowak jest optymistą i wierzy, że prędzej czy później ta prawda zostanie odkryta.
Rosja jako państwo kolonialne
Rosyjski imperializm w ujęciu Włodzimierza Bączkowskiego, wybitnego geopolityka i publicysty, jest zjawiskiem kolonialnym, które Moskwa umiejętnie ukrywa przed światem. Carska, a później sowiecka Rosja, podporządkowywała sobie kolejne terytoria, bez względu na wolę ich mieszkańców, a gospodarka Rosji opierała się na wyzysku i nadmiernej eksploatacji podbitych ziem. Kreml, nie będąc w stanie efektywnie wykorzystywać zdobytych zasobów, w kolejnych etapach dążył do podboju kolejnych obszarów.
Co szczególnie warte podkreślenia, Rosja wybierała na ofiary swoich imperialnych zakusów kraje uznawane za słabsze i mniej znaczące, nie decydując się na konfrontację z potężnymi mocarstwami. Kluczowym elementem rosyjskiej strategii było umiejętne wykorzystywanie słabości i wahań mocarstw zachodnich. Bączkowski wskazuje, że uleganie rosyjskim naciskom i ustępstwa wobec Kremla nieuchronnie prowadzą do stopniowej utraty suwerenności przez państwa Europy Środkowo-Wschodniej.
Rosyjska Cerkiew jako narzędzie do walki z chrześcijaństwem
Rosja, zarówno carska, jak i sowiecka, prowadziła zaciekłą walkę z chrześcijaństwem, wykorzystując prawosławie jako narzędzie do umacniania władzy. Carowie często określali się mianem „opiekunów prawosławia”, jednak w praktyce wykorzystywali religię do legitymizacji swojej autokracji. Prawosławie było więc narzędziem podporządkowania poddanych, a wszelkie przejawy niezależności Kościoła spotykały się z represjami.
W czasach sowieckich Cerkiew prawosławna została podporządkowana państwu, stając się de facto „agencją KGB”. Duchowni byli inwigilowani i zmuszani do współpracy z reżimem, a represje dotknęły nie tylko duchownych, ale także świeckich wiernych.
Współczesna Rosja nadal instrumentalnie wykorzystuje Cerkiew prawosławną do umacniania swojej władzy. Kreml, dążąc do umocnienia swojej pozycji, ogranicza prawa mniejszości religijnych, a Cerkiew służy jako narzędzie do walki z katolicyzmem, postrzeganym jako zagrożenie dla rosyjskiej tożsamości. Podobnie zwalczane są inne religie.
Podsumowując, rosyjski imperializm, niezależnie od ustroju politycznego, pozostaje stałym zagrożeniem dla suwerenności Polski, Europy Środkowo-Wschodniej i całego świata chrześcijańskiego. Determinacja i wytrwałość w obronie suwerenności regionu, a także nieustanne dążenie do odkrywania prawdy historycznej, są kluczowe w walce z niebezpiecznymi ambicjami Kremla. Instrumentalne wykorzystanie religii przez władze rosyjskie jest kolejnym przykładem, jak Rosja manipuluje wartościami duchowymi, aby realizować swoje imperialne cele.
Jan Ptasznik
Pełny tekst można przeczytać TUTAJ.
Na podstawie tekstu: Mariusz Paszko, Rosyjski imperializm – odwieczne zagrożenie dla Europy i Chrześcijaństwa, republikapolonia.pl
